آدم هایِ بی تفاوت ،‌ همیشه ، بی تفاوت نبوده اند !

روزی ، جایی ، برایِ کسی ، تمامِ احساسشان را گذاشته اند و ندیده ،

حرف هایشان را زده اند و نشنیده ،

آنقدر که به مرزِ بی حسیِ مطلق رسیده اند

جایی که حتی خودشان را یادشان نیست ،

جایی که دیگر ، حرفی برایِ گفتن ندارند !

بی توجهی ، آدم ها را بی توجه می کند ،

حتی به خودشان !

و این یعنی یک فرو پاشیِ مزمن ،

یعنی ؛ یک مرگِ تدریجی ...

آخرِ هفته که شد ؛

دلت را به دلِ خیابان بزن ...

با بیخیالیِ جاده همراه شو ... 

فراموش کن هفته ات چطور گذشت ،

مهم نیست شنبه قرار است چه اتفاقاتی بیفتد ،

و مهم نیست چقدر مشغله رویِ هم تلنبار شده ... 

روزهایِ رفته را به بادِ فراموشی بسپار ...

و روزهایِ نیامده را به خدا ... 

چای ات را کمی آرام تر و سرخوش تر از همیشه بنوش ،

جوری که سقفِ دنیا هم اگر ریخت ؛

آب در دلِ لحظه هایت تکان نخورَد ...

آدم نیاز دارد گاهی عینِ خیالش نباشد ... 

آدم نیاز دارد برای یک روز هم که شده ؛

به خاطرِ خودش نفس بکشد ...